مراحل تنفش

ریه های سالم حدود ml500 از هوا را 12 تا 15 مرتبه در دقیقه در خود جای می دهندنفس کشیدن یک روند اتوماتیـک است که بوسیله ی مرکز تنفس در مغز کنترل می شود. در ریه ها،اکسیژن هوا به رگهای خونی منتقل می گردد. در آنجا

به مولکول هموگلوبین درگلبول ها ی قرمز خون متصل می گردد. خون دارای اکســیژن سپس از ریه ها به قلب و بافت های بدن می رود و در آنجا اکسیژن آزاد می گردد. در همان هنگام ماده ی زاید دی اکسید کربن از بافتها بـه خــون وارد

می گردد و در پلاسما که قسمت مایع خون است حل می شود. دی اکسید کربن سپس به ریه ها برگشته و دفع میگردد.

گاهی اوقات.ارگانیسم های عفونی یا ذرات خارجی در هنگام تنفس وارد بدن می گردند. ســیســـتم تنفس راههای متفاوتی برای محافظت از ریه ها از آسیب دارد. در دیواره ی حلق مجموعه ای از بافت ها به نام لوزه ها (Tonsils) آدنوییــدها(Adenoids) قرار دارند. اینها به از بین بردن بعضی ارگانیسم های عفونی در هنگام عبور هوا به ریه ها کمک میکنند. ذرات معلق در هوا نیز ممکن است بوسیله ی مخاط مسیرهای هوایی گرفته شده و سپس توسط موهای کوچکی که  مژک (Cilia) نامیده می شوند از ریه ها خارج گردند. در پایان.ذرات خارجی و یا مخاط اضافی مــی توانند به کــمک سرفه یا عطسه دفع گردند.

سیستم تنفّس

قسمت بالایی سیستم تنفس شامل مسیرهای بینی، حلق(گلو)، حنجره(Lamx) و دو مسیر اصلی که نای یا لوله هوایی نامیده می شوند،می باشد دو ریه و مسیرهای هوایی پایین تر،(نایچه و نایژه ها) در یک قفس

استخوانی که توسط دنده ها بـــوجود آمده اند قرار گرفته اند. این مسیر های هوایی به چندین میلیون کیسه های بالن مانند که آلویول(Alveoli) نامیده می شـوند،

ختم می گردند. آلویول ها یک سطح وسیع را برای رد و بدل شدن گازها با تعداد زیادی رگهای خونی کوچک که آنها را احاطه نموده اند،فراهم می آورند.                                            

فیزیولوژی تنفس

هوا به طور ثابت به ریه ها وارد و از آنها خارج می گردد و باعث می شود که بافت های بدن بتوانند به مقدار کافی اکسیژن دریافت نمایند و دی اکسید حاصل رادفع نمایند. تنفس به وسیله ی مرکز تنفس در قسمتی از مغز که مدولا(Medulla) نامیده می شود،کنترل می شود.مرکز تنفس ماهیچه های داخلی اطراف قفسه ی سینه را برای انقباض و انبساط تحریک می نماید تا

ماتوانیم عمل دم و بازدم را انجام دهیم.

چگونه تنفس صورت می پذیرد؟

چگونه تنفس تنظیم می شود؟

حتی هنگامی که ما خوابیده ایم،نظام پایه ای تنفس بوسیله ی یک سری سلول های عصبی در مغز که مرکز تنفسی نامیده می شود،کنترل می گردد. از آنجا پیغام ها از طریق اعصاب برای دیافراگم و ماهیچه ها ارسـال شده و آنــها را تحریک می نماید تا به تنفس ادامه دهیم. وقتی که مقدار دی اکسید کربن خون نیز زیــاد شود،همین عمل تــــکـــرار می گردد. گیرنده های داخل بعضی از سرخرگ های بزرگ تغییرات را درک کــــرده و پیغام را به مغـــز ارسال می دارند.

چگونه دی اکسید کربن بر تنفس تأثیر می گذارد؟

سلول های عصبی در سرخرگها و در مرکز تنفس مغز به میزان دی اکسید کربن خون حساس می باشند. یک افزایش کوچک در مقدار دی اکسید کربن، میزان تنفس را تا رسیدن به حد طبیعی دی اکسید کربن افزایش می دهد.

 تبادل گازها در بدن

تبادل دی اکسید کربن و اکسیژن به طور دایم در بدن صورت می پذیرد. در ریه ها، اکسیژن از دیواره ی نازک کیسه های هوایی یا آلویول(Alveoli) عبور کرده و وارد مویرگها شده و از آنجا به مولکول هموگلوبین در گلبولهای قرمز خون متصل می شود.به طور هم زمان، دی اکسید کربن از خون به داخل آلویول آزاد شده و از طریق بینی یا دهان خارج می شود. در سلول های بافتها،خون ذخیره اکسیژن خود را با دی اکسید کربن تعویض می نمایند.

دستگاه تنفس

مجاری تنفسی: را ششها،قفسه ی سینه،ماهیچه های تنفسی و مجاری تنفس تشکیل شده است.

لوله هایی هستند که از یکسو با هوای محیط و از سوی دیگر با ششها در ارتباط می باشند و انتقال هوای تنفسی را بر عهده دارند.بینی،حلق،حنجره،نای،نایژه و نایژکها اجزای مجاری تنفسی هستند.

بینی: اولین بخش از دستگاه تنفس است و سطح آن دارای سلولهای پوششی مژکدار است.  هوای دمی در گذر از بینی گرم و مرطوب می شود و ذرات خارجی آن گرفته می شود.

حنجره:پس از بینی و حلق،هوای دمی را دریافت می کند.ساختمان آن را ماهیچه ها و غضروفهای کوچکی تشکیل می دهند که نمونه ای از آنها غضروف اپیگلوت است.به علاوه در حنجره تارهای صوتی از بافت پیوندی ارتجاعی وجود دارند که برخورد هوای بازدمی به آنها تولید صوت می کند ولی تکلم به کمک ارتعاشات منظم آنها و تغییرات حجمی حنجره،عضلات تنفسی بازدمی،زبان و لبها انجام می پذیرد.در دوران بلوغ در مردان،افزایش ضخامت تارهای صوتی و افزایش حجم حنجره باعث بم شدن صدا می شود.                                                                              

                                                                                                                                         نای و نایژه: نای لوله ای با دیواره غضروفی است و در انتها به دو نایژه تبدیل می شود که هر کدام وارد یک شش میشوند. نایژه ها انشعابات کوچک و کوچکتری بوجود می آورند تا اینکه هر نایژک  انتهایی به یک یا چند خوشه از کیسه های هوایی ختم شود. سطح داخلی این مجاری از بافت پوششی استوانه ای مژه دار پوشیده شده است. حرکت منظم و دائمی این مژک ها به سمت حلق، ذرات گرد و غبار و میکروبهایی را که هنگام دم به مایع مخاطی این مژکها می چسبند،دفع می کند.

قفسه ی سینه: فضای مخروطی است که دیواره ی آن را دنده ها،جناغ و مهره های پشتی و کف آن را دیافراگم تشکیل میدهد.

ماهیچه های تنفسی: ماهیچه های بین دنده ای در فواصل دنده ها قرار گرفته اند و دنده ها را به هم می چسبانند و باعث حرکت آنها میشود. انقباض عضلات بین دنده ای خارجی هنگام دم باعث بالا رفتن و کاهش ارتفاع و افزایش قطر قفسه ی سینه میشود. انقباض عضلات بین دنده ای داخلی هنگام باز دم عمیق،اثرات معکوس دارد. انقباض و انبساط دیافراگم در کف قفسه ـ ی سینه،نقش مهمی در تنفس به خصوص تنفس های آرام دارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: